بيش از نيمي از خانم ها بلافاصله پس از زايمان دچار حالت هايي مي شوند كه به آن "غم مادري" مي گويند. اين عارضه به صورت بي حوصلگي، زودرنجي، به گريه افتادن و تحريك پذيري ظاهر مي شود. اين حالت ها زودگذر و موقتي هستند و در همه ي موارد خود به خود بهبودي پيدا مي كنند و به جز حمايت، دلداري و اطمينان دادن اطرافيان به ويژه همسر، نياز به درمان خاصي ندارند.

اما درصد كمي از خانم ها به دنبال زايمان دچار افسردگي شديدتري مي شوند كه به آن "افسردگي پس از زايمان" گفته مي شود. در بيشتر موارد اين نوع افسردگي از چند روز تا حداكثر 6 ماه پس از زايمان بروز مي كند (بر خلاف "غم مادري" كه زمان شروع آن بلافاصله پس از زايمان است). اين نوع افسردگي با توجه به شدت آن و تاثيري كه بر سلامت و بهداشت مادر و كودك مي گذارد، از اهميت خاصي برخوردار است و ضرورت دارد كه هر چه سريعتر بيمار و خانواده ي او با روان پزشك، مشاوره و درمان را شروع كنند. در موارد شديد "افسردگي پس از زايمان" گاهي درمان هاي جدي تري مثل بستري بيمار در بيمارستان و جدا كردن كودك از مادر لازم مي شود. بعضي خانم ها در دوران يائسگي دچار افسردگي مي شوند كه علت آن هنوز مشخص نيست، اما ممكن است به دليل تغييرات هورموني، يا برداشت و احساس فرد نسبت به اين دوره ي مهم از زندگي باشد.

علائم افسردگي پس از زايمان نيز مشابه علائم ساير افسردگي هاست با اين تفاوت كه موضوع اصلي نگراني و اشتغال خاطر بيمار، زايمان و نوزاد است. او ممكن است تصور كند كه مادرِ توانايي براي تربيت آينده ي فرزندش نيست. و خود را در مقابل بزرگ كردن و پرورش نوزادش عاجز و درمانده بداند. مادر افسرده گاهي بطور مرضي و وسواسي نگران سلامتي نوزادش مي شود و سعي مي كند از او مراقبت بيش از حدي به عمل بياورد. در مواردي نيز از نوزادش نفرت پيدا مي كند و او را مسبب بدبختي و گرفتاري زندگي اش مي داند و حاضر به پذيرش او و ايفاي نقش مادري اش نيست.

كاري از گروه محتواي سالم باش

كتاب افسردگي، راهنماي بيماران و خانواده ها/ دكتر مجيد صادقي/ناشر: قطره/ ص19